Carmiggelt terug Op Steeg

“In De Steeg zonk hij als een lampion in elkaar”. Woorden van Simon Carmiggelt waarin hij de plotselinge dood van een caféganger ving. Hij hield van kroeglopers, die hij overal ontmoette, in de stad Amsterdam, waar hij woonde, maar ook
aan de Veluwezoom, waar hij ’s zomers met zijn vrouw Tiny op adem kwam als Amsterdam ‘weer eens uit zijn bek stonk’.
Hij genoot van de bossen, van het rivierenlandschap, van een eenvoudig familiepension (pension Hekkelman); hij hield van ‘de oude uitspanning met de wat scheef gezakte priëlen en bejaarde tuinmeubelen’ (de Carolinahoeve) en natuurlijk van ‘Het Wapen van Athlone’, het hotel waar hij tussen 1969 en 1986 regelmatig verbleef. Daar ontmoette hij de gewone mensen die zijn ‘Kronkels’ bevolkten, waarmee ze in het dagblad ‘Het Parool’ een tweede leven kregen. Ook, of misschien juist, als ze overleden waren.
Drie jaar na zijn dood (hij overleed op 30 november 1987),was hij terug in De Steeg, samen met zijn vrouw Tiny. Op een bankje, met het wonderschone zicht over de uiterwaarden en de IJssel, in brons. Als altijd geliefd bij de bewoners.
Twee en twintig jaar later waren zij plotseling weer weg. Verzaagd en in stukken
gehakt door brons- en koperdieven. Zelf zou hij waarschijnlijk gezegd hebben: “… alles verandert en daar dient in te worden berust”.
Zo niet de stichting ‘Carmiggelt terug Op Steeg’, die er voor zal zorgen dat ze uit de oude brokstukken herrijzen. Op 23 januari 2013, een jaar na de diefstal. Dit boek bevat een selectie van zijn ‘Steegse’ Kronkels, ooit verschenen in het
Parool en later uitgekomen in een particuliere uitgave getiteld ‘Wat Stilte